Cultureel Café Wageningen, of een wedstrijd in gedichten

In de avond van 1 april vond de finale plaats van een dichtwedstrijd die georganiseerd werd door Cultureel Café van Wageningen. De inzet was het genereren van gedichten over de schoonheid en geschiedenis van Wageningen, een mooi stadje aan de Rijn dat weldra 750 jaar zal worden. De prijs bestond uit twee bundels en een bescheiden geldprijs (die ik in mijn geval vrijwel direct heb stukgeslagen in de plaatselijke boekhandel). Een verslag van de avond vond ondermeer zijn weg naar de Veluwe Post van 9 april 2009 (p. 13).

De goedgeorganiseerde wedstrijd leverde 20 inzendingen op; van de drie finalisten verkoos er een in absolute anonymiteit te verblijven. Terpsichore waarde doorzichtig door de ruimte, waar jong en middelbaar en ouder zich schouder aan schouder op de gedichten probeerde te concentreren. Er was ook muziek, zowel het huisstrijkertje, alsmede een getalenteerd duo (harp/gitaar, beiden zang) waarnaar ik graag nog eens zou willen luisteren.

De organisatie was verbaasd en verheugd over de hoge opkomst van het publiek. Mijn plezier was onder andere het vakkundige juryoordeel, gevormd door Simon Mulder, Wijnand Steemers en Laurens van der Zee, dat inhoudelijk helder was en precies. Daar heb je nog eens wat aan. Het gedicht waarmee ik de eerste prijs won, staat hieronder. Het is te lezen als een ode aan wijlen een zekere Portugees.


Pas heel laat zag ik haar, rivier, lang
gerekt, uit de verte waar zij lucht wordt
naar de einder waar zij wit wordt, wegvalt

daarvoor stroomde een rivier in mij, zij
was om de huizen, zij kwam door de luiken en
klom weer naar buiten, zij droeg verhalen en liedjes

hing in de bomen, riep mijn dochters, zocht
mijn zonen, speelde, viel, huilde, blad
tot de wind was zij, ik noemde haar

namen. Ik was op de terp de daken, ik was
ook steen zo onverzettelijk, toch
kroop ik tot haar rokken op

toen ik haar voor het eerst zag, noemde ik haar rijn
mijn grasland blonk als parels om haar hals
de holle weg daalde tot haar flanken