In Sonsbeek, of Kleur van de Nacht en het lied van de lier in de avond

In Sonsbeek, een park in een stad aan
de rand van de Veluwe, stad aan
een oever van water dat stroomt als
de Rijn of de Lek nee de Rijn, in
een stad aan de oever die opklimt
die opgaat in rasters van straten
en blokken van huizen met tuinen,
balkons en de daken daarboven
de lucht en nog hoger de ledigheid,
op de genoemde locatie (in Sonsbeek)
daar speelde het HiernaGekwetter-
kwartet. Deze plaats, in het park op
een heuvel van Arnhem, half boven
de stad die het park evengoed ook
omarmt, was een plek op het steen
van een kniehoge muur langs een pad in
dat park dat naar boven en ook naar
beneden kan worden gedacht en
het optreden was in het kader
van festival Kleur van de Nacht. Het
viel op een avond, de 20ste avond in
juni.

De later de avond de voller
het park met zijn paden verlicht en
door lichtjes en lampen een sprookje.
Hoe vaker we speelden hoe beter
de sets en hoe sterker de lus die
't publiek aan ons bond door ons spel - de
muziek en de klanken van Nelleke,
Jildou (die inviel voor Abel), mijzelf,
Isabelle; het gedicht over Dieke
en Orp (dat de tragische liefde
van Orpheus betrof). 'Er was eens
een dichter en zanger' zo opende
HiernaGekwetter nadat de
hobo zo verschikkelijk waar en

zo raak had geklonken, 'hij speelde

de lier als de beste / of eigenlijk

beter, zijn stem was / als honing

zo zacht'.

De piano en Harp ze versmolten

in spel en klonken geliefden

tesamen. De mensen die keken

ze bleven geboeid door de kleur van

ons spel en de stem die er klonk die

de liefde van Orp en zijn Dieke

verdichtte en klinkend applaus was

te horen nadat we gestopt en ook stil

waren. Bijna het hele gedicht was

gezet in de maat met de naam amfibrachys.

Het klimt op en zinkt neer en klinkt als

een wals die niet eindigt. Uit tien plus

een laatste gedicht uit vier keer

vier regels van elk een drievoetig

soort metrum of maat, om nog eenmaal

te noemen waarover het gaat: het

is het metrum/de maat amfibrachys.

'want als hij / dan speelde dan zwegen

de mensen, / de bomen verstilden

hun blad. // En als hij dan speelde

dan kwam het / wild samen: de haas en

de vos en / de adder, een sperwer

hij vond zich / een tak en soms als

hij speelde // dan rolden de stenen

een klein beetje / op, ze vormden

dan circels / je vindt ze nog steeds in

de bossen / en rond deze plek niet veraf.'

Een lier liet een lied in de avond

voor ieder te horen, verliet met

een toon in de wind het gebeuren.

Of was het het park dat traag in

de nacht was verdwenen? Ik ben het

vergeten en wie zal het weten?