Lang lang, maar nog niet zo lang geleden droeg ik voor op festival In Vervoering. Op 25 & 26
augustus had dat plaats op het Lepelenburg in Utrecht en bij Amersfoort aan de Eem. Er schuilt een heel grappig idee achter. Zo zeer grappig, denk ik, dat de afzonderlijke leden van de organisatie zich vast de schoudergewrichten hebben losgeslagen terwijl ze zich spierpijnbuiken lachten, terwijl ze, tussen hun tranen door, herhaaldelijk hun geweldige woordgrap luchtten: 'hoe komisch zou het zijn mensen te vervoeren wanneer ze worden vervoerd'! En inderdaad, ik vermoed dat je wel enorm geblaseerd moet zijn, wil je daar de humor niet van inzien.
Dat die uitspraak geen boude, maar meer een waarheid als een koe is, bleek uit het grote succes van In Vervoering: in Utrecht bewogen de kunstenaars en artiesten zich tussen het schaarsgeklede stadsvolk dat en masse was naar het park was gekomen voor zon en kunst. De omstandigheden aan de Eem verschilden daar maar weinig van, zij het dat er slechts iets meer wind was en iets meer kind. Mondharpist Danibal en de dichters Hanneke van Eijken, Frank van Oosterhout en ik, ons podium liep op wieltjes. In een bakfiets kon het publiek één (á twee, misschien drie) op één van de voordrachten genieten. De bakfiets was zelden leeg, zelden waren wij niet verklonken, wij gingen samen met elkaar als drie wielen op een fietspad, als twee zitvlakken op een plank, als allen één in één gedicht.
Wat rest is een geweldige herinnering, een digitale website, een alleraardigst artikel en een prachtige foto (gemaakt overigens door de naar mijn mening geweldig getalenteerde fotograaf en naamgenoot Merijn van der Vliet (wie kent hem nog niet)). Een warmhoudertje, een probaat goedje tegen het herfstige water en de winterse kou.
