Woensdagochtend (of over een lopende neus)

Mijn neus loopt. (Mijn leus noopt.) Over mijn organistische wedervaren krabt de digitale pennenveer zozeer zelden dat (...). Nu ja vul maar in. Het is woensdagochtend. Denk niet dat het niet van alledag is. Dat is het. Het moet gezegd.

Het moet gezegd: vreemd is het wel. Zo-even had ik er nog zo'n kriebel aan, dat ik er iebelig van werd. Kriebel en krabbel, zij zijn geen vreemden van elkaar. Daarom liet ik het kriebelende aan het krabbelde, of nee, misschien was het eerder omgekeerd. Daarbij - dat moet gezegd - wiebelde ik wat met mijn tenen (dit alles horend bij elkaar).

Ik moet even hebben zitten mijmeren. Ik rook de ampere flarden van de deodorant van vanochtend. Een beetje op een homeopatische manier - dat moet gezegd - maar het geurde het heus. Mijn neus. Ik heb even moeten zitten mijmeren.

Daarna werd alles anders. Aanvankelijk sloeg ik er geen acht op toen ik de zachte zitting van de stoel gewaar werd. Ook de sensatie van laminaat verbaasde mijn grijze morgenmassa maar magertjes. Toen ik het zoemen rook van de koelkast, begon er in de verte voor het eerst wat te rommelen. En toen ik daarna het ritselen van de opengaande deur zich olfactorisch aan mij opdrong en ik die geur associeerde met ruisend riet bij Grou, ik meen twee jaren geleden, kreeg dat flauwe vermoeden een gestaag wat frissere gestalte. Oude vlagen scherpte, zo u wilt. Pas toen ik onderaan de trap een hevig niesen hoorde, sprong ik op, viel om, hervond ontzet mijn evenwicht.

Ik rende het geluid achterna. De dorpel over de trap af de gang op de deur uit de straat op de hoek om de brug over om dan de gracht af en een steeg in en een poort door en daar, dichte deuren op een wel onderhouden rechthoekige binnenplaats. Hier aangekomen, rook ik niets meer. Niets. Alsof het licht uit was. En ik had koude tenen. En ik wist niet wat te doen. En ik meende ergens een droevig sniffen te horen, dat meer klonk als een vage echo. Of als een herinnering. En de lucht was overwegend grijs, sommige vlakken grauwer dan andere. Op de keitjes lag populierenblad. Ik zag geen boom, dat bevreemdde mij een beetje. Aan de voet van van de monumentale gevel aan de noordzijde had zich voorzichtig wat mos afgezet.

Ik moest mij hebben vergist. Ik was hem kwijt. Mijn neus. Ik had hem zo graag opgehaald en hem daarna aan mijn wangen gehouden, zoals je een klein vogeltje aan je wangen houdt dat je zojuist uit de schoorsteen kon hebben bevrijd - een meest onwerkelijke plek, maar onwerkelijk is slechts dat wat buiten routine valt - of uit de gekromde klauwen van een buurtkat.

Eerste druppels vormden spatjes op mijn handen. Nog niet koud, nog helemaal niet koud nog. De herfst had de voortjagende luchten nog nauwelijks winterklaar gemaakt. Ik stond daar maar. Hoe lang weet ik niet. Ergens moet ik naar huis zijn teruggebracht. Door wie weet ik niet. Bovendien, hoe zou ik dit, vandaag, op woensdagochtend en met tintelende tenen, anders hebben kunnen schrijven?