Lamento van zó’n Amfibrachus

Gebroken gedachten verslapten
een dichter in levende lijve
en wel in die mate dat hem toch
van al dat gebeurde beklijven

maar geen zo’n gebeuren zou blijven.
Voorts stapte toen onze onttroonde,
gebogen zijn rug en versleten
zijn ogen, zijn teder bewoonde –

een vod van een hok – in de nacht en
wie ooit had gedacht: in een leven
is meer dan een drinken en dromen
die weet dan nog niets van het beven

en ’t komen van stillende stemmen
en klokken die eindig en eindeloos tellen.

Natuurlijk, behoeft zo'n schrijfsel een antwoord. Laat ik het zo zeggen: Lamento lijkt natuurlijk heel erg veel op de volgende woorden:
La.men'ta.bel (Fr -- Lat) bn bijw erbarmelijk, beklagenswaardig
La.men'ta.tie {-(t)sie} (Fr-- Lat)(de (v); -s) weeklacht, klaaglied
La.men'te.ren (Fr-- Lat) (lamenteerde, h. gelamenteerd) weeklagen, jammeren, kermen
Amfibrachus is een versvoet van een beklemtoonde lettergreep die zowel vooraf wordt gegaan als wordt opgevolgd door een onbeklemtoonde syllabe (v-v). Het is een schrijfsel naar aanleiding van een uitdaging die een docent zijn studenten voorlegde. Ik ben er toen maar op ingegaan.

De rest is voor de liefhebber. En, het gaat niet echt over mij en, oh ja, ik ben heus gelukkig, echt.