Iets met lente

Dat het lente ging worden had ik al wel voorvoeld. Het zou een kwestie van tijd zijn voordat het voorjaarschoon zou uitbreken, voordat het winterkleed en de winterjassen schuchter afgelegd zouden worden en er her en der een glimlach door de menigte van stugge gezichten heen zou kruipen. Ze is, en ik heb het opgezocht in mijn logboek, door mij voorvoeld op 15 februari, 14 minuten voor 9 toen ik op mijn fiets stapte om naar de Kromme Nieuwe Gracht 66 te piepkrakken voor weer een zoveelste college dit blok. De kans dat mijn lentegevoel door iets anders kwam dan door een zich aan mij aandienende lente is te verwaarlozen.

(Factoren die de validiteit van mijn voorgevoel hadden kunnen sterken waren:
- dat het waterkoud was
- een wolkengrauwe hemel hing
- en windkracht zes het waaide rond de wadden
- dat uitlaatgassen geurden in de wind
- en een stuk weg was opgebroken
- en forenzen al vertrokken uit de steden
- en het leek mij nog geen reden (voor lente)

Factoren die te verwaarlozen zijn en die de validiteit van mijn voorgevoel in twijfel hadden kunnen trekken:
- (filmisch) werd een meisje van haar fiets geblazen
- haast, ze had zo een nepbonte capuchon om
- en ze keek steels vanuit die ruimte een
- beetje beschaamd in mijn ogen
- en dit zo'n soort moment was
- waarin je verliefd had
- kunnen worden

Maar ik wist het, ik had de lente al twee minuten eerder geboren voelen worden in mijn borst en zo kan ik tot de conclusie komen dat het voorvoelen oprecht was. )

Elk jaar heb ik dat weer. Onverwacht raakt er iets aan. Het zal de wind zijn, een soort licht dat zich tussen de wolken door wringt, de geur van gras, maar het voelt als een fijnzijden sjaal. Verbaasd maar verrast breidt zich zonder enige bijbedoeling een krullend spektakel van tintelingen en enorme blijdschap onder mijn ribben uit. Dat ik nog geen last heb van botverkalking beschouw ik als een zegen: mijn ribben zouden uit elkaar gesprongen zijn en zodoende mijn huid geperforeerd hebben. Nu echter bewogen ze zoals de vingers van sommige stereotype mannen wanneer zij eerbiedig de gekoosde kast van een viola d'amore beschrijven. Het maakte dat mijn borstkas steeds zo golvend opwelde dat ik het stukken lastiger had met het verraderlijke waaien op de hoeken van de straatjes en steegjes waaraan Utrecht rijk is.

Dusdanig werd ik van slag gebracht dat ik rücksichtslos van Achter de Dom de Nieuwe Gracht opsneed en terwijl ik afboog richting de Kromme Nieuwe Gracht plotsklaps in mijn baan een vrouw ontwaarde die zou oud moet zijn geweest als mijn moeder maar leek op C. Palmen. De gedachte schoot door mijn hoofd dat ik nooit een boek van haar had uitgelezen en ik zocht al naar een diplomatiek excuus. Echter, dit denken werd ruw onderbroken door een kraakhelder inzicht: ik realiseerde me dat er actie moest worden genomen. Ik meende toen af te buigen naar links. Maar links achter de vrouw verscheen plotseling een meisje dat zich, zonder dollen, het best laat omschrijven als een vrij onopvallend meisje. Je had naar haar kunnen kijken zonder dat je haar zou zien. Deze ervaring had ik nou ook een fractie voor dit penibele moment. Naar rechts sturen was gezien de hoek waarin ik hing onmogelijk en dus, onder luid hohohohoho geroep, remde ik een kerstman waardig op tijd af om groter onheil af te wenden en de vrouw en het meisje - die allebei erg geschrokken leken - een cadeautje toe te geven: sorriesorriesorriesorriesorriesorriesorrieohsorriesorriesorriesorriesorrie…

Ik geloof niet dat ze me het zo makkelijk wilden vergeven. Dat ze de lente in mijn ogen zagen. Ik geloof niet dat ze de bloesems in mijn haren ontwaarden, dat ze eendenkuikens in de grachten, dat ze de liefde als bellen, en de korte rokjes en de losse hemden, het glimlachen en de parken. Lente lente. Nee, nee toen nog niet, maar ík had haar al voorvoeld. Misschien moesten zij nog even op haar wachten. Maar zouden ze zelfs aan dit verlate ontluiken hebben getwijfeld, dan had ik ze gerust kunnen stellen. Het is oké, de winter was nat en koud zelfs, maar ze komt hoor..