Leidsche Rijn, of een Waterfestival

Leidsche Rijn, rechte lijnen langs de liniaal van de landschapsarchitect, de stadstekenaar, de rekenaar achter zijn lessenaar, de huizen zo, in blokken zo, de alsof het grachtenpanden alsof het het steen en cardboard uit Lunetten alsof het de Almere-flats met hun decoratief beton of beton als vormelement of esthetiserend materiaal, dat allemaal dat allemaal dat allemaal allemaal allemaal

de populieren langs een afwateringskanaal, het hart waarvan het groen in antraciet in zijde grijs en in gebakken rood verschiet verschiet verschiet
wat de portomonnee zoal geniet

het ruimtelijk gevoel om in een maquette te lopen, poppetjes van karton, ik de tweede van rechts met zijn jasje (ik ben de kleine burgerfat) de bomen zijn van plastic hier, de monoplexische huizen, de binnenhaven verlaten, wolken jagen overlangs, alles nog heel hollands hier en maar een beetje doods en zeker vrij verlaten, een slaapkade in een slaapstad, met een open trapbootje een fluisterbootje aan en over het spiegelgladde water

en hier ben ik. Een waterfestival in Leidsche Rijn, we schrijven 14 juni 2009, de regen zet niet door, de zon breekt door de wolken. Zeven minuten rond op een papieren bootje. Steeds publiek, steeds tot in hun vezels stille mensen, vijf of zes gedichten. Heerlijk was het. Het was heerlijk. Georganiseerd door Cultuur 19 en via verschillende andere(n) (waaronder het Poëziecircus), droeg ik met verschillende andere dichters afwisselend voor in een bootje

opmerkelijk dat Arnon Grunberg, een man van 200-grams papier, nog in het bootje zat. Vreemd wat de bekendheid van een ander met je doet als je hem eens en face meemaakt. Een fijngebouwde, timide overkomende man, aardig en ver achter zijn brilleglazen verscholen de onpeilbare gedachten die op papier, om uiteenlopende redenen, een niet te missen effect hebben de lezers ervan

we hebben de handgeschud op een welhaast ontspannen te noemen wijze, namen genoemd, bedankt en gedaggezegd. De wind pakte hem op als een blad, het bootje dreef van de kade af, ik stond, gelukkig alsof het gedrukt stond als genageld aan de bodem van het kleine kuipje

Nienke, of de overwinning van Boris

Gister in Café De Bastaard had de finale van de U-Slam plaats. Daar streden tot in de finale (van die finale) Nienke Esther Grooten en Boris de Jong. Die eerste een talent met teksten van het kaliber Spinvis, die laatste een talent van het kaliber magnum Zoveel.Zoveel waarvan de gekte in de teksten (en soms in zijn voordracht) doet denken aan die van, welja, Spinvis (ik ben niet gek, ik ben volstrekt niet gek, ik ben helemaal niet gek, ik ben nagemaakte gek!). Boris' teksten waren ijzersterk en zijn voordracht subliem! Bij deze Boris, Van Harte gefeliciteerd en de onnavolgbare Nienke Esther, héél goed gedaan!

Toen de avond sloot, door de whisky de contouren van De Bastaard vervaagden, de kleuren verschoten en de finalisten het lokaal verlieten en de laatste gasten en na het afsluiten van de ruimte het personeel, bleef alles nog wat onvast. Pas tegen een uur of drie in de morgen voelde ik dat in het halve maanlicht van vannacht tegen de halfbewolkte lucht, het meubilair weer iets van zijn vaste vormen terugvond, zij het dat haar teint nog wat flets was, iets dat tot aan het invallen van het eerste morgenlicht nog wel even zou blijven.