Zaterdag 1433, of recht op rekenschap

Als ik zo terugreken, zijn er in mijn leven al 1432 zaterdagen voorbij gegaan. Een goed deel daarvan, vermoed ik, besteedde ik op sportvelden, speelde ik op straat of was ik op bezoek bij allerhande familieleden die in allerlei verafgelegen verlaten gaten woonden. Ook rende ik door de duinen bij Schoorl of gooide ik takjes in de vennetjes nabij Renkum om te zien hoe ze, op het traag bewegende water, richting zee, natuurlijk richting zee, die zee bij Schoorl, stroomden. Lust om te wandelen had ik aanvankelijk nooit, maar keer op keer liet ik me meeslepen en misschien dat ik het uiteindelijk wel naar mijn zin had.

Vandaag is het zaterdag 1433. Het is een verkouden herfstdag, luister maar: om de vier of vijf droge kuchen hoor je soms de hoge echo van genies. Het beslagen enkelglas geeft al weken de dalende temperatuur weer. Ook vanochtend weer. Al sinds ik tegen die ramen kijk, wacht ik gespannen op ijsbloemen. Een paar jaar terug las ik ergens dat ze met uitsterven bedreigd werden. Zouden ze op mijn vensters verschijnen, meld ik het direct.
Ik zal ze aan de hand van mijn onlangs aangeschafte Readers Digest Frostwork Fieldguide determineren (op basis van de relevante vormkenmerken, kleur (lichtinslag en -verstrooiing) en grootte). Houd het blog maar in de gaten. Misschien kan ik er zelfs wat schetsen bij maken. Ik vermoed dat het tussen zaterdag 1479 en 1491 plaats zal vinden. Zo'n drie maanden wekelijks even langs surfen is niet te veel gevraagd, als je echt wilt weten of, en dan welke en hoeveel er aan mijn ramen hechten.

Echt zo'n dag waarop niets te gebeuren staat. Gert Vlok Nel gespeeld, Sgt. Peppers (...) na Wende en Room Eleven beluisterd, toen bij fado aanbeland. Dat nu al drie keer gedraaid. Fado is herfstmuziek bij uitstek: in muziek 'gematerialiseerde' melancholie. Fado klinkt in mijn kamer bijna wekelijks en zelfs al zou ik het niet bijna wekelijks klinken: ik denk er wekelijks aan. Het gaat werkelijk erg ver. Slauerhoff, de eeuwige puber, doorsta ik omdat hij een aardige proportie van zijn poëmen in Portugal laat afspelen. Nachttrein naar Lissabon, door velen gevierd, las ik uit omdat het voornamelijk plaatsheeft in de Portugese hoofdstad (en dus niet in een nachttrein). Zelfs de lamp die in mijn Zweedse boekenkast staat, heb ik niet zomaar gekocht. Zijn naam is, jawel, Fado, leve dat en voor éénmaal dan: leve de Ikea. Iets anders dan een langzaam opwarmende schemerlamp had er ook niet in kunnen zitten. Zaterdag 1433 is fado-dag. Mijn deemoedige smart zal ik eenieder verder maar besparen.

Wel moet gezegd dat de werkelijke schoonheid van Nachttrein naar Lissabon voor mij vooral zit in de dubbele letters, de tt, nn, aa en ss, die in de titel voorkomen. Daarmee wil ik, in dit kader zonder ook maar een vleugje ironie, niets van mijn mening ten aanzien van de inhoud van het boek laten doorschemeren. Die is fictief. De titel heeft simpelweg recht op rekenschap. Hij is een schoonheid in zichzelf: de titel draagt zich in zichzelf.

Trouwens, er zit heus veel in die ttnnaass:
a; a.; a-; A; A.; à; n; n.; -n-; N; N.; 'n; s; s.; -s; S; S.; S-; 's; t; t.; T; T.; 't; aa; a.a.; AA; an; an.; AN; A/N; as; a.s.; As; AS; A.S.; at; a.t.; At; AT; na; n.a.; n.-a; Na; NA; NA; nn; N.N.; ns; n.s.; NS; nt; N.T.; sa; s.a.; SA; S.A.; sn; s.n.; Sn; SN; st; st.; s.t.; t.a.; Ta; TA; tn; TN; ts.; t.s.; tt; t.t.; TT; aan; aas; A.A.S.; aat; AAT; ana-; ANS; -ant; Asa; ASA; ast; ata; ATS; nat; NTS; sas; sst; s.st.; sta; st.n.; STS; tas; tan; TNT; tsa; tss; TSS; tst.; aast; Anna; naan; naat; NASA; sans; sant; SaNT; stas; s.s.t.t.; taas; tast; tata; naast; staan; staat; taats; staats (t.à.t. vanzelfsprekend, maar dat daargelaten).